12 Pułk Ułanów Podolskich

Pułk 12, licznym znany,
Na Podolu sformowany,
Mężnie stawiał czoła wrogom
Z dumą i wzniesioną głową.

To, jak pułk zrywał okowy,
Trudno ująć w kilku słowy.
Szczycąc się swoim szewronem
Walczył pod Napoleonem.

Pośród tylu ważnych rzeczy
Rzec należy o odsieczy -
Pułk 12 w mieście Lwowie
Życie poświęcał i zdrowie.

Wspomnieć warto chociaż słowem
O triumfie pod Komarowem,
Gdzie nie bojąc się niczego
Pokonali Budionnego.

I pod Mokrą, i Cyganką
Chlubną się wsławili walką.
Za zasługi otrzymali
Krzyż Virtuti Militari.

Z czego jeszcze pułk zasłynął?
Z bitwy o Monte Cassino.
Wielu miało ich za wzorzec,
Gdy wstawiali swój proporzec.

Nowy rozdział się zaczyna
Z ich przybyciem do Szczecina.
I choć czas tak prędko płynie,
Pamięć o nich już nie zginie.

Za swój bój i silną wolę
Od dziś patronują szkole
Do feniksa porównani
Zasłużeni tak ułani.

Blubry o gamułach

Poszedł Henio raz na BLAUKĘ,
By poderwać BŹDZIĄGWĘ Hankę.
Zaplanował coś miłego:
Zabrał ją na BAMBREJEWO,
Gdzie w ogródku pani Janki
Mogli SPUCNĄĆ ŚWINTOJANKI.
Janka wyszła wtem z ANTREJKI,
Prędko wszczęła alarm wielki,
Że na jej posesji JUCHTA!
W mig przybyła WIARY WUCHTA,
A że byli sąsiadami,
W ROJBRY rzucali PLYNDZAMI.
Dzieci się już nie CHICHRAŁY,
Lecz sapały, bo DYLAŁY!
Wyszły tak WYRYCHTOWANE,
A wracały UŚLUMPRANE...
Gdy ujrzały ich FAMUŁY,
Rzekły: "Ale z was GAMUŁY!
Taka miłość to PIERDOŁY!
RUG CUG - proszę iść do szkoły!"

Legenda o poznańskich koziołkach

To, co Ci opowiem, człeku,

Działo się w szesnastym wieku,

W mieście w nadwarciańskim kraju,

A dokładniej – tu w Poznaniu.

Choć się dobrze miasto miało,

Czegoś wciąż mu brakowało.

Chciano, by w Ratusza wieży

Był też zegar, co czas zmierzy.

Mistrza Bartka wynajęto,

Prace rychło rozpoczęto,

Bartek zegar skonstruował,

Lecz go nie zaprezentował.

W dzień wielkiego odsłonięcia

Spodziewano się przyjęcia.

Gości miało być bez liku.

Pomyślano o kuchciku,

Który ręce miał niezdarne,

A miał gościom upiec sarnę.

Minę zrobił przerażoną,

Gdy ją ujrzał przypaloną!

Bardzo chcąc uniknąć lania,

Szedł przez ulice Poznania –

Czuł jak mu się ręce trzęsą,

Gdy próbował znaleźć mięso.

Wtem przeciera oczy kuchcik…

Dwa koziołki ma na ruszcik!

Pręty się już rozżarzyły,

Lecz go kozły przechytrzyły.

Czmychneły na szczyt Ratusza,

Goście rzekli: „Coś się rusza!”

Tak wielce byli zdumieni,

Że Bartkowi przyklasnęli.

Zachwycali się i śmiali,

Widząc zegar z koziołkami.

Dzięki wprawie Bartłomieja,

Na pamiątkę ów zdarzenia

I na przekór wszystkim modom,

Dwa koziołki się dziś bodą.